Groch siewny zwyczajny (Pisum sativum)

Groch siewny to najczęściej małe kuliste nasiona lub ziarno-pod strączkowe owoców Pisum sativum. Każdy strąk zawiera kilka groszków. Peapody są botanicznie owocem, ponieważ zawierają nasiona uzyskane z jajnika kwiatu (grochu). Groch uważany jest jednak za warzywo w kuchni. Nazwa ta jest również używana do opisu innych jadalnych nasion z Fabaceae, takich jak groch siewny gołębi (Cajanus cajan), groch siewny (Vigna unguiculata) oraz nasiona kilku gatunków Lathyrus. P. sativum jest rośliną jednoroczną, z cyklem życia wynoszącym jeden rok. Jest to uprawa w chłodnych porach roku uprawiana w wielu częściach świata; sadzenie może odbywać się od zimy do wczesnego lata w zależności od lokalizacji. Średnia waga grochu siewnego wynosi od 0,1 do 0,36 grama. Groch niedojrzały (a w groszku śnieżnym również w strąkach miękkich) jest wykorzystywany jako warzywo, świeży, mrożony lub w puszkach; odmiany gatunków typowo nazywanych groszkiem polnym uprawiane są do produkcji groszku suchego jak groszek łuskany z dojrzałych strąków. Są one podstawą kaszy grochowej i zupy grochowej, podstaw kuchni średniowiecznej; w Europie spożywanie świeżego niedojrzałego zielonego groszku było innowacją kuchni wczesnowoczesnej. Dziki groch jest ograniczony do basenu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu. Najwcześniejsze znaleziska archeologiczne grochu pochodzą z neolitu obecnej Syrii, Turcji i Jordanii. W Egipcie wczesne znaleziska pochodzą z ok. 4800-4400 p.n.e. w rejonie delty Nilu, oraz z ok. 3800-3600 p.n.e. w Górnym Egipcie. Groch był również obecny w Gruzji w 5 tysiącleciu p.n.e. Dalej na wschód, znaleziska są młodsze. Groch był obecny w Afganistanie około 2000 r. p.n.e., w Harappie, Pakistanie i w północno-zachodnich Indiach w latach 2250-1750 p.n.e. W drugiej połowie drugiego tysiąclecia p.n.e., roślina ta występuje w basenie Gangetycznym i południowych Indiach.